Oto kilka prostych sposobów rozwiązania problemu z warunkowym debugowaniem systemu asp.net.
Zatwierdzono: Fortect
- 12 minut, aby ci pomóc.
Chociaż większość kompilatorów nie napotyka osobnego preprocesora, instrukcje w tej lokalizacji zostaną przetworzone przez kogoś innego, jeśli natrafisz na taki. Użyj tych typów, aby poprawić kompilację warunkową. W przeciwieństwie do dyrektyw C i C++ nie można używać dyrektyw call do zarabiania makr. Informacje preprocesora powinny być jedynym przygotowaniem na poziomie.
Kontekst dopuszczający wartość null
Dyrektywa preprocesora #nullable określa kontekst adnotacji dopuszczający wartość null i strukturę ostrzeżenia. Ta dyrektywa określa, czy kontrole dopuszczające wartość null obejmują konsekwencje, a także czy obsługiwane są ostrzeżenia dopuszczające wartość null. Każdy kontekst jest uważany za wyłączony lub prawdopodobnie włączony.
Oba konteksty można określić na poziomie przedsiębiorstwa (poza kodem źródłowym C#). Dyrektywa #nullable kontroluje adnotacje i konteksty prezentacji wideo i ma pierwszeństwo przed tymi ustawieniami na poziomie projektu. Dyrektywa definiuje kontekst (konteksty), które uwzględnia, dopóki inna dyrektywa go nie zastąpi, prawdopodobnie na ich końcu pliku potoku. Wyłącz :
-
#nullable Wyłącza kontekst adnotacji dopuszczający wartość null, a tym samym ostrzeżenia. -
#nullable Sets enable: Konteksty adnotacji i ostrzeżeń zwykle dopuszczające wartość null dla enabled.Restore : -
#nullable Resurrect Wypełnia adnotacje dopuszczające wartość null iw konsekwencji konteksty ostrzegawcze w ustawieniach projektu. -
#nullable wyłącza adnotacje: wyłącza najnowszą kontekstową adnotację dopuszczającą wartość null. -
#nullable let adnotations: jest kontekstem adnotacji dopuszczającym wartość null, który pomaga właścicielom w aktywacji. -
#nullable przywracanie adnotacji: przywraca strukturę adnotacji dopuszczających wartość null w ustawieniach projektu. -
#nullable warnings: disarm Wyłącza cały kontekst ostrzeżeń dopuszczających wartość null. -
#nullable zezwalaj na ostrzeżenia: definiuje prawe ostrzeżenie dopuszczające wartość null w aktywowanym sformułowaniu. -
#nullable remedium Przywróć ostrzeżenia: ostrzeżenie o pomijaniu wartości nullable w ustawieniach projektu.
Kompilacja warunkowa
-
#if: Otwiera zależną kompilację, o której kod skompiluje tylko całkowite zdarzenie zidentyfikowane przez określony symbol. -
#elif: zamyka poprzednią kompilację warunkową i uruchamia zaawansowaną kompilację warunkową opartą na jednym wymaganym znaku. -
#else: zamyka poprzednią kolekcję zależną i otwiera nową kolekcję warunkową, jeśli rzadko określa się wcześniej określony symbol. -
#endif: Zamknij poprzednią kompilację warunkową.
Gdy kompilator numerów C napotka dyrektywę #if , po której łatwo następuje dyrektywa #endif , technologia informacyjna kompiluje ten kod tylko raz między różnymi dyrektywami, symbol jest zdefiniowany ... W przeciwieństwie do C w połączeniu z C ++, nie wyznaczasz nagrody numerycznej do symbolu. Instrukcja C # #if jest wartością logiczną, podczas gdy sprawdza tylko, czy symbol has został zdefiniowany, czy nie. Przykład:
#if jako DEBUGOWANIE Console.WriteLine ("Wersja do debugowania");#zakończ, jeśli
Możesz używać handlowców (równości) == tak samo jak ! oznacza <. użyj / code> (nierówność) , aby wyszukać określone wartości bool przydatne lub false . ważne to znak Twojego parametru, który jest zdefiniowany. Wyrażenie #if DEBUG ma takie samo znaczenie jak #if (DEBUG == true) . Czy można wykorzystać całą wiązkę && (i) , | | (lub) i
#if jak również Twoje #else , #elif , #endif , # label , #undef oraz dyrektywy pozwalają klientowi na dołączenie lub wykluczenie kodu opartego przede wszystkim na niekwestionowanym istnieniu jednego lub więcej znaków. System warunkowy może być przydatny podczas kompilowania kodu — debugowania zestawu lub być może podczas kompilowania w celu uzyskania najlepszej określonej konfiguracji.
Zależna dyrektywa, która zaczyna się od dyrektywy #if , może wyraźnie kończyć się instrukcją #endif . Za pomocą #define możesz zdefiniować logo. Używając znaku, którego wyrażenie as przekroczyło dyrektywę #if , przewodnik wygląda jak true . Możesz także użyć stałych opcja kompilatora DefineConstants . Możesz łatwo zdefiniować znak za pomocą #undef . Skala znaku utworzonego za pomocą #define jest równa do pliku, Symbol faktu, że definiujesz Jednak przy definiowaniu DefineConstants lub generowaniu #define nie koliduje z zupełnie nową zmienną o tej samej nazwie a. Innymi słowy, zmienna nie powinna być przekazany do dyrektywy preprocesora, a podpis może być oceniany jedynie przez ważną dyrektywę preprocesora.
Z 
#elif możesz utworzyć złożoną instrukcję zależną. Wyrażenie #elif jest oceniane, jeśli #if ani żadne z dodatkowych wyrażeń historii #elif nie zostały pomyślnie #elif pomyślnie oceni, że true , kompilator ocenia wszystkich przyjaciół między #elif i warunkową tuż po dyrektywie. Na przykład:
#define VC7//...Odpluskwić #if Konsola.Buduj ");#elif Writeline ("debugowanie VC7 Konsola.WriteLine ("Visual Studio 7");#zakończ, jeśli
Za pomocą
Zatwierdzono: Fortect
Fortect to najpopularniejsze i najskuteczniejsze narzędzie do naprawy komputerów na świecie. Miliony ludzi ufają, że ich systemy działają szybko, płynnie i bez błędów. Dzięki prostemu interfejsowi użytkownika i potężnemu silnikowi skanowania, Fortect szybko znajduje i naprawia szeroki zakres problemów z systemem Windows - od niestabilności systemu i problemów z bezpieczeństwem po zarządzanie pamięcią i wąskie gardła wydajności.
#else możesz utworzyć wyrażenie zależne dla leku, aby w przypadku wykonywania wyrażeń w ostatnim #if lub (opcjonalne) #elif < Dyrektywy dla każdego kodu> oceniają, aby powrócić do . całkiem prawdopodobne true , kompilator ocenia cały kod gdzieś, biorąc pod uwagę #else i następne < kod> #endif # endif (#endif) powinien być prawdopodobnie następnym kierunkiem Twój własny preprocesor dostępny dla #else . Wskazuje
#endif koniec żądania warunkowego rozpoczynającego się od dyrektywy #if . Zbuduj
Multilevel zna również niektóre symbole preprocesora, które reprezentują różne platformy docelowe w konstrukcjach takich jak SDK. Są przydatne do uruchamiania aplikacji produkcyjnych przeznaczonych dla wielu wersji platformy .NET.
| Klatki docelowe | osobowości |
|---|---|
.NET NET48 , Framework |
sieć , NET472 , NET471 , NET47 , NET462 , NET461 , NET46 , NET452 , NET451 , NET45 , NET40 , NET35 , NET20 |
| Standard .NET | NETSTANDARD , NETSTANDARD2_1 , NETSTANDARD2_0 , NETSTANDARD1_6 , NETSTANDARD1_5 , NETSTANDARD1_3 , netstandard1_4 , NETSTANDARD1_2 , NETSTANDARD1_1 , NETSTANDARD1_0 |
| .NET 5+ (i .NET Core) | NET , NET6_0_ANDROID , net6_0 , NET6_0_IOS , NET6_0_MACOS , NET6_0_MACATALYST , NET6_0_TVOS , NET6_0_WINDOWS , NET5_0 , NETCOREAPP , NETCOREAPP3_1 , NETCOREAPP3_0 , NETCOREAPP2_2 , NETCOREAPP2_1 , NETCOREAPP2_0 , NETCOREAPP1_1 , NETCOREAPP1_0 |
